Zašto Evropa mora prihvatiti izbjeglice

Postoji upadljiva razlika između nasljeđa Evrope u pružanju zaštite žrtvama prošlih sukoba i tretmana tražilaca azila koji stižu na njene obale danas.

Moja lična priča uključuje preživljavanje nacističke okupacije i napuštanja komunističke Mađarske ka Engleskoj 1947. godine. Dobio sam priliku da započnem novi život. I prema meni su se odnosili sa poštovanjem i ljubaznošću, za što sam zahvalan.

Ja sam bio jedan od miliona u Evropi koji su pobjegli iz svojih domova poslije Drugog svjetskog rata. Nakon te humanitarne krize, Evropa je usvojila Konvenciju o statusu izbjeglica 1951. Ova politika je postala njena moralna i operativna okosnica narednih decenija, a testirana je ubrzo nakon što je usvojena, kada je više od 200.000 ljudi pobjeglo iz Mađarske nakon sovjetske invazije 1956. godine. Isto se desilo deceniju kasnije, nakon napada sovjetskih trupa na Čehoslovačku 1968. Tokom građanskog rata u Jugoslaviji 1990-ih, skoro četiri miliona ljudi je raseljeno. Svaki put, evropske države su pomagale.

Danas, žrtve koje bježe od građanskog rata u Siriji i brutalne represije u zemljama kao što je Eritreja ne dobijaju istu pažnju. Evropska unija je zamišljena kao instrument solidarnosti i saradnje. Patnje tražilaza azila danas otkrivaju urušavanje vrjednosnog sistema Evrope. Neuspjehom u pomaganju izbjeglicama, ova politička unija za koju sam vjerovao da je otjelotvorenje otvorenog društva propada pred našim očima.

Nedostatak jedinstvene evropske politike prema azilu i migracijama je omogućio državama članicama da djeluju sebično i neodgovorno. Pogranične zemlje poput Grčke i Italije zanemaruju obavezu da obezbjede adekvatan prijem i procesuiranje tražilaca azila, dok drugi, poput Mađarske, zatvaraju svoje granice da ne bi propustile one kojima je potrebna pomoć.

Haos koji je stvoren nedostatkom koordinacije je učinio da priliv izbjeglica izgleda kao nerješiv problem. To je izazvalo paniku i okretanje javnog mnjenja protiv izbjeglica-toliko da rizikujemo da zaboravimo da su izbjeglice žrtve. EU mora da prihvati odgovornost za političku krizu izazvanu nedostatkom zajedničke politike i vizije.

Sadašnji mozaik 28 odvojenih sistema azila ne funkcioniše-proizvodi nekonzistentne rezultate u određivanju ko je kvalifikovan za azil, a ko ne. Da bi odgovorila na krizu, Evropi je potreban pošten i sveobuhvatan plan. Vrijeme je da EU vrati velikodušan, kolektivni duh na kom je osnovana, koji odražava evropske vrijednosti utvrđene prije više od pola vijeka.